1 Li Djåcob leva ses ouys: vola k' Ezayu arivéve avou cwate cints omes. Il pårtixha les efants etur Leya, Rachel eyet les deus meskenes.
2 Al tiesse, i meta les deus meskenes et leus efants; adon-pwis Leya et ses efants; et pu Rachel et Djôzef.
3 Lu-minme, i passa dvant zels tertos et, tot s' aprepant di s' fré, i s' asgligna set feyes et mete si vizaedje après tere.
4 Ezayu cora a s' resconte, i l' purda dvins ses brès, et l' rabressî et lyi fé del fiesse. I breyént tos les deus.
5 Adon, l' Ezayu louca pus lon et il aviza les cmeres et les efants. «C' est kî don çoula?» dimanda-t i. «C' est les efants ki l' bon Diè a acoirdé a vosse sierviteur» responda-t i l' Djåcob.
6 Les meskenes vinît adlé zels avou les efants. Ele s' adjnolît.
7 Leya aprepa eto avou ses efants, et i s' adjnolît. Adon, c' est l' Djôzef k' ariva avou Rachel, et i s' adjnolît avou.
8 «Ki vloz fé» dimanda-t i Ezayu, «avou tot l' campmint k' dj' a veyou so m' voye?» «C' est por vos, nosse mwaisse, po m' fé bén vey di vos», responda-t i l' Djåcob.
9 «Dj' a tot çou k' i m' fåt, vî fré», derit i Ezayu. «Wårdez çou k' est da vosse.»
10 Djåcob breya do côp: «Neni, dji vs è preye! Si vos m' voeyoz voltî, purdoz l' bistoke ki dji vs ofrixh di mes mwins. Ca dj' a loukî vosse vizaedje come on louke li vizaedje då bon Diè, et vs m' avoz fwait del fiesse.
11 Purdoz l', s' i vs plait, purdoz l' bistoke k' on vs apoite, ca c' est l' bon Diè ki m' l' a dné et, tant k' a mi, dj' a tot çou k' dj' a mezåjhe.» Et i holéve télmint ki, po fini, l' ôte s' a leyî adire.
12 «Bon, nos levrans l' dache» derit i l' Ezayu, «nos nd irans. Dji rotrè dlé vos.»
13 Mins l' Djåcob responda: «Vos savoz bén, nosse mwaisse, ki les efants sont flåws. Et avou ça, dj' a des bedot et des veas ki sont-st al tete. S' on les ctape, minme ene seule djournêye, totes les ptitès biesses vont peri.
14 Si vos vloz bén, nosse mwaisse, passez dvant vosse sierviteur. Tant k' a mi, dji frè l' voye tot belotmint, avou l' bisteu k' irè a si åjhe divant mi, et avou les efant, et adon dj' arivrè dlé nosse mwaisse e Seyir.»
15 «S' i va insi», derit i l' Ezayu, «dj' inmreu ostant leyî avou vos sacwants omes k' ont vnou avou mi.» «Pocwè fé?» responda-t i l' Djåcob. «Do moumint k' vos m' voeyoz voltî?»
16 Ça fwait ki ç' djoû la, sins pus tårdjî, l' Ezayu erala so Seyir.
17 Dismetant, li Djåcob wangnive Soukot, eyu çk' i batixha ene måjhon et des cahutes po ses tropeas. C' est ça k' il a lomé cisse plaece la Soukot.10
18 Djåcob, rivnant del sitåreye d' Aram, ariva a såvrité el veye di Sichem, e payis d' Canaan, et i monta ses toeteas a l' intrêye del veye.
19 Po cint pîces d' årdjint, il atchta åzès valets da Hamor, li pere da Sichem, on boket do tchamp k' il î aveut monté ses toeteas.
20 Et vaila, i batixha èn åté k' i loma «El, li bon Diè da Izrayel».